Сапожки

В.Шукшины "Сапожки" гэдэг хөөрхөн өгүүллэг бий.
Энэ өгүүллэгт тосгоны эр хотод тээврээр ирчихээд дэлгүүрт үнэтэй эмэгтэй гутал хараад эхнэртээ авах уу байх уу гэж эргэлзэнгээ дотроо боддог юм л да:
"Вот так живешь - сорок пять лет уже, - все думаешь: ничего, когда-нибудь буду жить хорошо, легко. А время идет... И так и подойдешь к той ямке, в которую надо ложиться, - а всю жизнь чего-то ждал. Спрашивается, какого дьявола надо было ждать, а не делать такие радости, какие можно делать? Вот же: есть деньги, лежат необыкновенные сапожки - возьми, сделай радость человеку! Может, и не будет больше такой возможности."
Тойм орчуулга нь:
"Ингээд амьдраад л байдаг, дөчин тав ч хүрлээ. Хэзээ нэгэн цагт сайхан, санаа амар амьдрах болно гэж дотроо бодсоор. Цаг хугацаа өнгөрсөөр. Нэг мэдхэд л унах ёстой нүхнийхээ амсар дээр ирчихнэ дэ. Бүхий л амьдралынхаа турш нэг зүйлийг хүлээсэн байдаг. Хүмүүсийг баярлуулахын оронд ямар элэнцэгээ хийж, юугаа хүлээж явсан болж таарч байна? Халаасанд мөнгө, лангуун дээр гоё гутал байна шүү дэ. Аваад хүнийг баярлуулал да. Боломж дахиж олдоочуу үгүй юу."
Энд гутландаа гол утга учир байгаа юм биш. Боломж байхад хүмүүст баяр бэлэглэж явах хэрэгтэй гэсэн санаа бий. Маш зөв бодол. Ер нь өгүүллэгийг бүтнээр нь уншчихад ер илүүдэхгүй.